CONCERT REVIEW

We worden verwend in The Borderline, de laatste tijd. Een paar weken geleden kregen we Duke Robillard opgedist met een aantal Roomful of Blues-knakkers als band. Fraai was dat. Vandaag vergast Mr. Klee ons op een andere grote gitarist, de onvolprezen en niet genoeg gekende Chris Duarte. En met eigen band alstublieft. Geen Hollandse of Duitse interlabor-band. Joseph Patrick Moore aan de bass. Hij lijkt op de onderpastoor van Eversem, maar hij kan verdomde beter met zijn instrument overweg dan eergenoemde met het woord God’s. De drums worden gemarteld door Jeff Reilly. En hoe ? Samen backen ze Chris met de strakke nauwkeurigheid van aartsgedegen jazzmusici. Een trio des duivels. Een voortzetting van Jimi Hendrix’ Experience en van Steve Ray Vaughan’s Double Trouble. Zonder een doorslag te zijn van beide heren, met de nodige invloeden uiteraard, om mee te beginnen, is Duarte eerder het logische vervolg van het gitaarverhaal dat Jimi en Steve zijn beginnen schrijven. Trouw aan het bluesidioom, maar met uitstapjes naar rockland en vooral ook naar jazzcounty. Luister maar naar zijn gecompliceerde en toch makkelijk verteerbare composities zoals “Catch the Next Line” en “Metaphor Song”. Oog voor detail, zelfs in de uiterst vingervlugge loopjes van rockgeweldige nummers als “Badness” en “Drivin’ South”.

Chris Duarte speelt wat hij op dat bepaalde moment het beste acht. Geen playlist te bekennen dus, in geen uren in de ronde. Dat maakt het mij niet bepaald gemakkelijker, want als zo’n artiest aan het werk is en je aandacht volledig opslorpt, vergeet een mens al eens wat te noteren. En in het donker bovendien, is het niet echt comfortabel werken. Maar wat zeur ik ? Liever zo dan andersom, toch ? Omdat ik de meeste nummers herken, tenminste als ze van één van de eerste vier CD’s afkomstig zijn, maar me de titel niet altijd herinner, zie ik mij genoodzaakt het volledige oeuvre van de man te herbeluisteren, terwijl ik mijn bevindingen neerpen. Niet dat dat een kwelling zou wezen, wel integendeel.
 
En zo beleef ik het concert voor een tweede keer, weliswaar in een andere volgorde, en kan ik de songtitels er opkleven. Ik kom tevens tot de ontdekking dat Duarte’s dexteriteit op de gitaar nog is toegenomen, vooral hoorbaar op nummers van de eerste twee CD’s. Zo klinkt “My Way Down” nu nog veel heftiger, en raakt wat van zijn SRV stempel af die op de eerste schijf “Texas Sugar/Strat Magik” nog nadrukkelijk aanwezig was. “Shiloh” krijgt vanavond een intro, volledig in flageolets gespeeld. Hoe bestaat het. Van zijn tweede “Tailspin Weadwhack” krijgen we onder andere “Cleopatra” te horen, in de vroege seventies was dit een top tien-single geweest, zeker weten met dat meezingrefreintje “….Cleowww… Cleoww…” en het zeer sterke, drijvende drumwerk en dito baslijnen in Curtis Knight’s “Drivin’ South” met psychedelische gitaar daar bovenop.
 
Chris Duarte speelt gitaar zoals wij ademen. Hij hoeft daar ook niet bij na te denken. Zijn toetsenbord lijkt een dertigtal centimeter te kort als hij van de nut naar de brug vingert in een razendsnel tempo en toch uiterst accuraat die noten speelt die je wil horen.

In “Metaphor Song” en “Azul Ezell” zijn ze weg….ver boven het gat in de ozonlaag en dalen pas terug neer op het podium van the Border als de laatste noot weggeëbd is op de kosmische golven. “Free 4 Me”, net als vorige twee afkomstig van “Love Is Greater Than Me”, zijn beste tot nog toe, is zo’n down to earth rocknummer, hoewel ze naar het einde toe weer opstijgen..
Van zijn vierde CD “Romp” komt het schitterende “101” met zijn muterende toonladders, een wandeling door een geschift Duarte-landschap, gevolgd door “Fire’s Gone Out” met zijn snelle hortende akkoordenreeks bij de overgang van refrein naar vers. Gecontroleerde overtonen. “Like Eric” nog zoiets, een themanummer voor de ultieme bikersfilm.

De andere nummers komen uit zijn nieuwste CD “Blue Velocity” die vanzelfsprekend grote aandacht krijgt in deze tourset. Ze zijn stuk voor stuk van hoog Duarte octaan gehalte. Deze nieuwe heb ik pas in collectie en moet ik nog een aantal beluisteringen toekennen. Dus eerstdaags vindt je mijn review achter het hoesje in de kantlijn. Be prepared, het wordt straf poeier.

Als één van de drie bisnummers bracht hij ter ere van The Borderline de prachtige ballad en reeds ‘bijna-klassieker’ “Across the Borderline” dat hij crediteerde aan John Hiatt, maar dat volgens mij van Ry Cooder is. Een story over illegal aliens aan de Texaans-Mexicaanse grens. Maybe the story of his life ?!

Een verwachte en daarom toch onverwacht mooie zondagnamiddag, die toch nog tot middernacht uitdeinde, en dat niet alleen omdat de Chris Duarte Group ons drie uur onder hypnose hielden met hun muziek. Een dergelijke fantastisch goeie show dient besprenkeld te worden, of heb ik dat verkeerd begrepen ?
The Borderline op zijn best.

witteMVS